Sobre as novas propostas de uso para o edificio de S. Fernando e o concepto de museo no século XXI 

Pasados xa varios anos sen que aquel compromiso da Xunta se fixera real, sorprende agora enormemente a manobra de idear cada día novos usos para o citado edificio, algún deles - como o dun uso hostaleiro como parador - que, como ben dixeron autorizadas (antes e agora e entre outras, moitas voces de historiadores e arquitectos) mesmo sería incompatible co máximo grao de protección que esixe o edificio como BIC que é, pois obrigaría a unha agresiva compartimentación e reestruturación de espazos de traza histórica e, por tanto, dignos do maior respecto.

Pero é que, ademais, para adxudicar novos usos, esgrímese unha presunta política de centros museísticos ou xenericamente culturais que resulta enganosa e falaz, pois esquece as necesidades e demandas patrimoniais, e máis especificamente arqueolóxicas, da cidade de Lugo, antes e agora. É dicir, as “novidosas” propostas entenden a planificación museística como se fose un sinxelo e caprichoso xogo de taboleiro, sen teren en conta as tres funcións básicas deste tipo de centros, é dicir: a conservadora (coas imprescindibles condicións de almacenaxe seguro, a maiores dos traballos de restauración, de ser o caso), a  investigadora e científica (que inclúe, entre outros, os labores de inventario e catalogación), e a divulgadora ou comunicadora por medio da exposición museográfica (cun especial papel para o traballo didáctico e social a todos os niveis). Funcións e desempeños todos estes que, por razóns obvias, non se poden levar a cabo e compatibilizar no espazo dun mesmo edificio no que se se pretende desenvolver unha función prioritariamente hostaleira.

E por suposto, aquelas propostas evidencian igualmente un total e absoluto descoñecemento da cantidade e, en moitos casos da calidade (e mesmo en ocasións da súa fraxilidade) dos fondos patrimoniais xa existentes ou previstos ou aínda por aparecer, maiormente os de carácter arqueolóxico, sen necesidade de mencionar os restos in situ que xa se conservan no ámbito do edificio do antigo cuartel.

MVRO, Plataforma en Defensa do Museo da Romanización en San Fernando.

    A Lugo puede interesarle un parador, pero sin prisas y en el lugar idoneo, la centrica Plaza de Santo Domingo.

    

    Sí probablemente Lugo no descarta  a medio plazo un Parador en el centro de la ciudad, para ello la Xunta de Galicia debería estar realizando gestiones para adquirir al Obispado de Lugo, el Palacio de VELARDE. 
    Seguro que si dan este paso, Lugo estaría de acuerdo, aunque todos sabemos que los Paradores en si no arrastran cifras de turismo altas y Lugo está construyendo nuevos Hoteles en zona urbana.

     Su uso parece es apreciado por gentes de alto nivel o por personajes de los que no sabemos quien corre con sus gastos. No son centros para uso o disfrute de turistas o ciudadanos "normales" de clase media.

             

Imagen del Palacio de Velarde en Lugo

Sobre a necesidade dun edificio para o Museo da Romanización en Lugo

 Cando o antigo cuartel de S. Fernando xa estaba declarado Ben de Interese Cultural (Decreto 359/2009 de 9 de xullo, DOG 23-7-2009) e xa estaba decidido o seu destino como Museo da Romanización, para o cal a Xunta convocou no seu día (2010) un concurso de proxectos que tivo un equipo adxudicatario (aínda que logo fora recorrido por outro equipo distinto), pasouse a unha etapa na que, ben aducindo a crise económica ou ben, e tamén, por desacordos políticos ou por un xeneralizado desleixo e despreocupación polos temas culturais e patrimoniais, o certo é que aquel proxecto pareceu abandonarse.

Hoxe, cando todo semellaba ben encamiñado para solucionalos, varios problemas persisten no patrimonio lucense (en especial o arqueolóxico), a saber: en primeiro lugar, o perigo de que se perda un edificio histórico singular e BIC; en segundo lugar, que o Museo e Centro da Romanización da Rede Galega de Patrimonio Arqueolóxico non teña un sitio adecuado para a súa instalación, e en terceiro lugar, pero non menos importante senón ó contrario, que as inxentes cantidades de materiais arqueolóxicos do Lugo romano e mesmo da provincia lucense non teñan un destino nin unha situación axeitada tanto desde o punto de vista patrimonial como no do seu uso cultural e social. Convén lembrar a este respecto que agora, e por falta daquel Centro en Lugo, todos os achados arqueolóxicos da provincia (cidade  incluída) deben depositarse no Museo do Castro de Viladonga (de xestión autonómica, en Castro de Rei) que, obviamente e dado que non ten espazo físico suficiente por non ser tal depósito a función para a que se creou, ten que xestionar en Lugo, cos problemas que iso supón, un local cedido pola propia Xunta.

MVRO, Plataforma Pro-Museo de la Romanización